huli ko siyang nakita noong birthday party ko.
oo na. inimbita ko siya kasi gusto kong ipakita sa kanya na malaki na ang ipinagbago ng lahat sa akin. pati puso ko. pero bigo ako. shutanginamesh na layfsung naman kasi itembang. wit ko kering mag move on ng bongs.
move on. get over it. ipakita sa kanya at sa madlang pips na wit ko na siya bet. AS IN! pero dala ng kalasingan at kabaliwan ko. hindi ko na nakontrol ang mga pinagsasasabi ko. akala ko kasi dramatic ang eksena ko. yun bang malungkot na mukhang masaya na hindi mo maintindihan at may itinatago palang sikdo sa dibdib.
“mahal na mahal pa rin kita, siguro nasanay lang ako na wala ka na sa tabi ko kaya dedma lang ako na wala ka.” ang wika kong me pinipilit na patuluin ang luha mula sa left eye ko. pero wit. hindi ko tuloy malaman kung naka move on na nga bang talaga ako o ano.
takte. umalis siya nung gabing iyon na nakatanim sa isipan na bet na bet ko pa rin siya.
ambisyoso.
ano yun? martir ng san pablo? gudlak naman diba. oo aaminin ko. bet ko pa siyang bookingin at magpaboross ng light na light sa kanya pero HALLLLER! wit ko na siya bet iyakan, eksenahan at kung anek anek pang ka-echusan. hindi naman ganun kadaks ang notring nya para sambahin. at hindi rin naman ganun kabongga ang fezlaboom niya para ipagpatayan.
tangina nya.
bitter? hindi no. kung bitter ako e di dinedma ko siya ng bonggang bonga. pero wit. inasikaso ko siya bilang isang normal na kakilala. YIIIZ, hindi jowa at hindi friendiva. kundi isang kakilalala lang.
bet ko siyang maka-sex. TAMA! pero wit ko siya bet balikan. EVER! antagal ko nang tigangers. bet ko na makipa charutan sa kama at bumongga ng tamang-tama lang sa eksena. ako na bakla. pero “AKO, SI ECHOSERANG FROG! AY PUMAPAYAG, NA MAGING BAKLA, HABANGGGGG BUHHHAAAAY!” corny lang. masaya kaya maging beki. kung alam lang nila. pero bet ko ring magka-keps. haha!
ang buhay ng isang echoserang frog. 